اصـــــلا به روی خـــودم هـــــم نمے آورم که نیـــستی

هـــــر روز صبـــــح

شـــماره ات را مےگـــیرم

زنـــــی می گوید: دســتگــاه مشـــترک …

حرفــــش را قــطــع مےکنم

صدایـــت چرا انقـــدر عـــوض شـــده عزیـــزم؟

خوبی؟ ســــرما که نخورده ای؟

مے دانی دلـــم چقـــدر بـــرایـــت تنـــگ شـــده است؟

چنـــد ثانیــه ای ســـکوت مے کنم

من هـم خـــوبم

مزاحــمت نمے شوم

اصـــلا به روی خـــودم هـــم نمے آورم کـه نیــســتی!

تو رفتی...

من مانده ام،مصمم...

در پی هجوم واژه های سرد و ساکت خیالم

که هنوز با من دشمنی دارد...

 

                                                                            روحت شاد

                                                                             یادت سبز

و این بار،می نویسم تا بدانی که هستم

به یادت،

نه مثل همیشه،

برای همیشه....

خیلی دلم تنگته.....

کاش بودی...

دیگه طاقت دیدن و تو رو ندیدنو ندارم...

خییییییییییییییییییییییییییلی خیییییییییییییییییییییییییییییلی دل تنگتم.

دوست دارم فرشته ی معصومم

بی انصافیست.....

حق داشتن همه چیز را داشته باشی،

جز

"داشتنش"....

کودک که بودم،

تاب بازی بهانه ی خنده های بلندم بود...

حالا که بزرگ شده ام

چه بیتاب شده ام.

حوصله ندارم...

حوصله ی نوشتن هم ندارم...

این همه دلتنگی...

نه با نوشتن کم میشه،

نه با خوندن.......